Het verhaal achter uw sieraad.

Samen met mijn kinderen was ik op zaterdag 5 januari 2013 voor de eerste keer bij de Stichting Paardenopvang Achterhoek. Deze stichting vangt voornamelijk paarden op die op wat voor manier mishandeld en/of verwaarloosd zijn. Chuento was één van de paarden die daar stond. Hij sprak mij vanaf het eerste moment dat ik hem zag al heel erg aan. Hij had (toen al) last van melanomen en er zat er ook één bij zijn penis. Er waren twee opties: een operatie of laten inslapen. Voor een operatie had de stichting geen geld, dus toen ik dat hoorde heb ik gezegd dat ik alles op alles zou zetten om geld geregeld te krijgen! De operatie zou immers een kans van 90% van slagen hebben. En ja wel … ik heb het Dierennoodfonds van Stichting Dierenlot bereid gevonden om € 1.000,00 te doneren voor zijn operatie. En onze dierenarts wilde de operatie voor dat bedrag ook wel uitvoeren. Dus zo gezegd, zo gedaan .. Chuento werd geopereerd. Dit is inmiddels zo’n 9 jaar geleden; dankzij mij heeft hij die 9 jaar nog geleefd. Nog geen jaar later werd hij geadopteerd (wat ook best bijzonder was omdat hij zo getraumatiseerd was, dat we dat eigenlijk niet voor mogelijk hielden). Na een kleine 3 jaar kwam hij weer terug bij de stichting, omdat de eigenaren niet meer voor hem konden zorgen. Stiekem was ik blij dat hij weer terug was, want hij was toch wel heel speciaal voor mij. Ik kon bij hem mezelf zijn en hij begreep me; hij voelde als het niet goed met me ging of juist wel.

Helaas kwamen de melanomen terug en best wel heftig. De laatste jaren had hij er een groot melanoom bij zijn anus en verder zaten er over zijn hele lichaam diverse kleinere. Dit zorgde ervoor dat hij regelmatig moeite had met zijn ontlasting kwijtraken en dat hij het regelmatig kapot schuurde en daarna ging ontsteken. In het begin was dit allemaal nog wel te behandelen, maar op den duur werd het zo erg dat we op aanraden van de dierenarts hem toch hebben laten gaan. Dit was een moeilijke keuze omdat hij nog zo helder was in zijn hoofd. Maar lichamelijk zou hij hard achteruit gaan en dat wilde we hem niet aandoen.

Ik heb in die jaren dat ik bij de stichting ben zoveel steun aan Chuento gehad dat ik erbij wilde zijn wanneer hij de regenboog over ging. Zelf had ik dit nog nooit meegemaakt, maar ik wilde er voor hem zijn. Ik vond dat ik dit moest doen; ik kon hem niet alleen laten gaan (inmiddels rollen de tranen weer over mijn wangen). Ik ben de zondag voor de bewuste datum nog bij hem geweest en heb het toen nog lekker verwend (toen was ik nog redelijk relaxed). Op de dag zelf (donderdag 2 juni 2022) had ik vrij genomen van mijn werk en ben ik ‘s  ochtends vroeg naar de stichting gereden. Toen ik daar aan kwam, stonden de paarden al buiten en heb ik vanuit mijn auto zeker 10 minuten naar Chuento zitten kijken alvorens ik verder naar achteren reed en mijn auto parkeerde. Ik ben toen naar Chuento gelopen en heb hem geborsteld en gekroeld. Vervolgens ben ik bij hem (en de andere paarden) in de wei gaan zitten en heb alleen maar naar hem zitten kijken en alle momenten die wij samen hebben gehad kwamen in mijn gedachten voorbij. Ook heb ik nog veel foto’s van hem genomen. Ik ben bijna een uur bij hem in de wei geweest, totdat ik werd ‘weggejaagd’ door één van de andere paarden. Zo van “Je hebt nu lang genoeg afscheid genomen. Nu is het mijn beurt.”

Toen ik later die ochtend bezig was met het bijvullen van de waterbakken, kwam de voorzitter van de stichting (Gerrit) met Chuento en de dierenarts aanlopen. Ik ben gelijk gestopt en na heel even heel gespannen mezelf terug gebracht naar een vorm van rust. Ik moest wel uit mijn hoofd geraken, want anders zou Chuento dat aanvoelen en die spanning overnemen. Het belangrijkste was dat hij in alle rust kon gaan. Hij kreeg eerst een sedatie, waardoor hij heel suf werd en toen de tweede injectie en vlak voordat hij de regenboog overging keek hij mij nog heel doordringend aan. Dat moment vergeet ik nooit meer. Dit was zijn laatste grote ‘dank je wel’. Hij is in alle rust gegaan en ik heb nog een halfuur bij hem gezeten.