Het verhaal achter uw sieraad
Ik vind het bijzonder om uw verhaal te mogen lezen, dus voel u vrij om uw verdriet en prachtige herinneringen van uw dierbare met mij te delen, zodat ik deze voor u kan verwerken in een uniek gedenksieraad.
𝐄𝐯𝐞𝐫𝐲 𝐩𝐢𝐞𝐜𝐞 𝐨𝐟 𝐣𝐞𝐰𝐞𝐥𝐥𝐞𝐫𝐲 𝐭𝐞𝐥𝐥𝐬 𝐚 𝐬𝐭𝐨𝐫𝐲 Mocht u het fijn vinden, kan ik ook uw verhaal, samen met een foto van uw dierbare(n) en uw sieraad, op deze pagina en/of op de sociale media van Dierbaar Dichtbij plaatsen.
U kunt uw verhaal en foto(‘s) mailen naar info@dierbaardichtbij.nl.
Liefs Renée
Uw verhaal...
Ingrid ♥ Balou
Hoi Reneé,
Ik wil het bijzondere verhaal van Balou graag delen.
17-08-2017 gingen mijn partner en ik naar het asiel in Born kijken naar Balou als maatje voor onze andere kat Mogli. Balou, toen nog met de naam Jens, was ons opgevallen door zijn beschrijving: een beetje verlegen maar heel lief.
We hadden meteen een klik met hem en toen mocht hij mee naar huis.
Balou was een kat met een rugzakje. De politie had hem en 17 andere katten gevonden tijdens een inval op een wietplantage. Mager, onverzorgd en altijd moeten vechten voor zijn eten.
Zijn tandjes bleken er ook zo slecht eraan toe te zijn dat we meer als de helft eruit hebben laten halen. Hierdoor had hij geen pijn meer en kon hij beter eten. Wij leerden om te gaan met zijn rugzakje. De deurbel, harde knallen, laserlampjes en vreemde mensen vond hij heel spannend, maar naarmate wij hem hier doorheen hielpen ging het steeds beter.
Vanaf dag 1 werd ons al duidelijk gemaakt door Balou dat hij ontzettend dankbaar was voor de 2de kans in zijn leven. Dag in dag uit, tot vlak voordat hij stierf.
Hij wachtte ons elke dag op van het werk bij de voordeur, zijn staartje trillend van vreugde. Hij begon al te spinnen als hij 1 van ons zag. Overal waar wij waren, was Balou ook. Werkten we thuis, lag hij langs de computer. Zaten we in de avond op de bank, lag hij op schoot. Van werken in de tuin tot de was ophangen op zolder, overal waar wij waren, was Balou ook. Hij kon geen genoeg krijgen van kopjes geven en knuffels. Zodra de wekker ging in de ochtend begon hij te miauwen dat hij bij ons wilde zijn.
Onvoorstelbaar dat een dier wat zoveel ellende bij de mens heeft meegemaakt in zijn verleden, toch die knop durft om te zetten om mensen opnieuw in vertrouwen te nemen. Om alsnog zoveel liefde, troost en geluk te kunnen geven aan zijn baasjes, maar dit ook durfde te ontvangen.
Afgelopen Februari zijn mijn partner en ik op vakantie gegaan. Balou en Mogli gingen naar een goede opvang bij ons in de buurt. Toen we terugkwamen viel het ons op dat Balou een dikker buikje had. De ochtend daarna werd hij kortademig en besloten we met hem naar de dierenarts te gaan. Na foto’s en bloedonderzoek bleek dat Balou vocht achter de longen had dat duidde op hartproblemen. Hij kreeg plastabletjes mee en een afspraak in het dierenziekenhuis werd gepland voor een echo. Met de plastabletjes ging het wel beter, maar Balou was nog veel moe. Mijn partner en ik hebben een week lang omstebeurt op de bank bij Balou geslapen om hem in de gaten te houden en bij hem te zijn. Wachtend op de echo, om dan eindelijk gericht medicijnen te kunnen geven zodat zijn kwaliteit van leven vooruit ging en we dan voldoende tijd hadden om naar een afscheid toe te werken. We wisten al dat hij niet meer beter kon worden, maar wel dat de kans groot was dat we nog een aantal maanden samen konden zijn.
Op 20-03-2024 om 22:45 begon Balou ineens over te geven en zakte hij door de achterpoten. Meteen de dierenarts gebeld, maar deze was doorverbonden naar het ziekenhuis in Geldrop. Dit was voor ons 3 kwartier rijden. Balou was inmiddels aan het schreeuwen van de pijn. Ik besloot eerst nog andere dierenartsen in de buurt te bellen maar niemand was bereikbaar. Vervolgens zijn we toch naar Geldrop gereden. De weg erheen was verschrikkelijk. Zijn geschreeuw ging door merg en been. We wisten dat dit het einde zou betekenen voor ons samenzijn, maar het enige wat we op dat moment wilden was dat Balou geen pijn meer had.
In Geldrop aangekomen werden we meteen ontvangen en naar een behandelkamer gebracht. Daar is onze Balou om 23:50 overleden. We mochten daarna nog rustig afscheid nemen. Hij heeft nog een hele tijd in onze armen gelegen en toen was het echt tijd om afscheid van hem te nemen..
Balou is een aantal dagen daarna gecremeerd en is gelukkig inmiddels bij ons thuis.
Afscheid nemen van een dier is altijd moeilijk. In ons geval is het voor ons extra moeilijk om te verwerken aangezien we geen afscheid hebben kunnen nemen toen hij nog leefde. De traumatische autorit richting Geldrop achtervolgd ons nog steeds. Geen geruststellende woorden kunnen geven en zeggen hoe ontzettend veel we van hem hielden. Hoeveel liefde en geluk hij ons heeft gegeven en hoeveel mooier hij ons leven heeft gemaakt. Het is moeilijk te begrijpen hoe zo’n mooi dier, met zo’n prachtig karakter als Balou, op zo’n pijnlijke en vrede manier aan zijn einde moest komen. Het gemis is enorm.
Terwijl ik Balou zijn verhaal schrijf, rollen de tranen mij weer over mijn wangen en ik hoop dat Balou mijn gedachten kan horen:
‘Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…we hopen dat je gelukkig bent op de plek waar je nu bent. Dat de zon altijd schijnt en je lekker buiten op het gras ligt te genieten van de warmte. Dit deed je bij ons het liefste. Dat je achter de vlinders aan rent en veel vriendjes maakt. Kom je af en toe nog even spieken bij ons? Laat je weten dat het goed met je gaat?
Until we meet again… rust zacht kanjer, we houden van je’❤️
Reneé, dankjewel voor je hulp voor het uitzoeken van een gedenksieraad. Wij hebben er alle vertrouwen in dat je er iets heel bijzonders van gaat maken🍀
Lieve en dankbare groet,
Ingrid Leurs-Pirlo
Anna ♥ vader Ko
Het is as van mijn lieve vader.
Zijn volledige naam is Jacobus Johannus Willibrordus, maar hij werd Ko genoemd.
Kootje bootje noemden we ‘m, want hij hield van varen en de zee.
Hij heeft dat ie jong was veel gevaren naar verre landen..
Tot ie mijn moeder ontmoette en ze zwanger was van mijn oudste broer.
Toen wou mijn moeder niet dat ie maanden wegbleef .
Hij heeft t varen met pijn in z’n hart gelaten voor wat t was.
Maar we woonden bij de zee en de haven van IJmuiden.
Dus hij was nog altijd in de buurt van het water.
Hij was samen net een goede vriend waar hij mee heeft gevaren vroeger de oprichter van het zee en haven museum in IJmuiden.
Dat was tot zijn dood ook nog een goede vriend!!
Dat ie met pensioen ging, ging ie elke vrijdagochtend kantje pikken.
Zo noemen ze dat in IJmuiden.
Dat houd in langs de kant fietsen, wandelen en kijken bij de sluis of de haven.
Dat ie niet bijna meer kon lopen, ben ik vaak met m met de auto dat wezen doen.
Hij is overleden op 90 jarige leeftijd
En ik mis m elke dag.
Maar hij was echt “op”.
Lichamelijk en geestelijk was ie een schim van de man die hij ooit was geweest.
Mijn moeder heeft zijn trouwring om laten maken als kruisje met zijn as.
Die ze elke dag omheeft. (Had ze dat maar bij jou gedaan, bij iemand die echt met gevoel dit soort werk doet!!!!)
Ze waren 73 jaar samen!!!!
En ze mist ‘m nog heel erg, mijn moeder is zo lief en ik vind dat zo verdrietig voor haar.
Gelukkig is ze een hele sterke vitale vrouw van 90 jaar!!
Ik wil m’n vader ook heel graag “bij me hebben”.
En na zoeken en denken kwam ik op jou site terecht
Ik hoop je hiermee een klein beetje beeld te schetsen met wie mijn vader was.
Laura ♥ Roxy
Hey Renee,
Bij deze wilde ik toch nog even het verhaal van Roxy en mij met je delen. Het was voor ons gezin een vrij grote schok dat ze plots overleed. Ze bleek een agressieve vorm van kanker te hebben. Het was binnen een dag ineens over. De dierenarts gaf haar nog een week, maar eenmaal thuis escaleerde de boel. Ze begon intern te bloeden. Wat volgde was een zware nacht, waarin we constant aan haar zijde waren en ook nog contact hadden met de spoeddienst. We hebben het met pijnstillers volgehouden tot de volgende dag, waarop we besloten haar bij onze eigen vertrouwde dierenarts zo rustig mogelijk in te laten slapen. Het was erg zwaar maar we moesten sterk zijn voor haar. Ze is uiteindelijk op mijn schoot in slaap gevallen en ingeslapen.
Het gemis is erg groot. Ze is uiteindelijk 12 jaar geworden. Ze is 1 augustus jarig geweest en 10 augustus overleden. Ik heb ontzettend veel met haar meegemaakt. Ze was als pup erg angstig en aan weinig dingen blootgesteld. Ik heb enorm veel met haar getraind en gesocialiseerd. In haar jongere jaren heb ik ook altijd 2x per week behendigheidstraining met haar gedaan. Dit vond ze fantastisch en ze raakte er enorm zelfverzekerd van. We hebben ook nog wedstrijden gelopen en zelfs winsten behaald. Niet slecht voor een vuilnisbakkie zoals zij.
Maar niet alleen heb ik haar geholpen, zij heeft mij ook door ontzettend moeilijke periodes heen gesleept. Zonder haar weet ik niet of ik het wel volgehouden zou hebben. Zo bijzonder zoals een dier dat aanvoelt en zich dat ook aantrekt. We waren helemaal op elkaar ingespeeld en aan elkaar verbonden.
Roxy is zelfs nog verantwoordelijk geweest voor het halen van de diploma’s van mij en mijn vriendinnen. We moesten evenementen organiseren en kozen voor hondentrainingen. Door Roxy staken wij er met kop en schouders bovenuit. Na mijn schooltijd ben ik met haar alleen langere tijd door Noorwegen getrokken. Wat was dat een ervaring zeg. Met haar bij me heb ik me nooit alleen gevoeld. We waren compleet op elkaar aangewezen. Ze heeft me ook altijd beschermd. Ze was immers nergens meer bang voor. Ze was altijd aan mijn zijde tijdens onze reizen.
Nee, Roxy was niet snel meer onder de indruk. Zelfs tot de laatste week voor haar dood hebben we niet doorgehad hoe erg het met haar gesteld was intern. Ze was vrolijk, speels, actief en attent. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor de tijd die ik met haar heb gehad, en ook voor hoe we die tijd doorgebracht hebben. Ze was mijn alles en het gemis is groot. Ik hoop wat houvast te kunnen halen uit de mooie sieraden die jij maakt voor mensen die zulk verlies meemaken. Wat vond ik het ook mooi om de andere verhalen te lezen. Dan voel je je toch niet zo alleen in je intense verdriet om je dier. Erg mooi.
Liefs,
Laura de Vries
Babette ♥ Stormy
Hey Renée,
Stormy was een van alles wat, ik wilde graag een volwassen merrie Haflinger 14 jaar geleden, maar ben toen verliefd geworden op de éénjarige, ietwat klunzige, van alles wat Stormy. Hij was echt mijn soulmate, mijn eerste eigen paard (nou ja ok pony 😉) dat ik van mijn zuurverdiende opgespaarde geld gekocht had…. En we bleken 14 jaar (want hij is 15 geworden) aan avonturen voor ons te hebben liggen. Toen ik hem kocht was ik er zelf psychisch niet goed aan toe met depressies en eetstoornis, maar ook hij had al (zo bleek) heel wat op zijn bordje liggen met zijn 1 jaar…. We hebben elkaar gered zo te zeggen, door hem had ik iets om voor te gaan, ik moest iedere dag voor hem zorgen, er voor hem zijn en kon hem niet aan zijn lot overlaten en dus moest ik ook goed voor mezelf gaan zorgen om dat vol te kunnen houden en hij leerde dat er iemand was die hem niet in de steek zou laten en onvoorwaardelijk van hem hield. Toen hij twee, bijna drie, jaar was ben ik erachter gekomen dat hij een aangeboren neurologische afwijking had waardoor het te gevaarlijk was om met hem te kunnen gaan rijden, deze aandoening hield in het kort in dat hij altijd een jongetje zou blijven, dus geestelijk achter zou blijven, ook was zijn concentratie vermogen en evenwicht niet goed hierdoor, hij was ook erg onzeker in het begin. Onze dromen van trektochten konden dus niet doorgaan, maar we zochten andere manieren van oefenen die voor ons beiden fijn en uitdagend waren en die hem steeds zekerder maakten in zijn lichaam. Uiteindelijk is hij een evenwichtig en zelfverzekerd paard geworden met zijn geheel eigen manier van in het leven staan, waarvoor hij altijd alle vrijheid heeft gekregen en hij heeft mij geleerd om mijn eigen weg te blijven volgen no matter what, want ja dat moest wel met hem, we konden niet mee in de “traditionele” paardenwereld, wat nooit mijn bedoeling geweest was, maar met Stormy was het nog net even helemaal anders dan ál het andere zeg maar 😊 Wat er tussen ons was kan ik met geen mogelijkheid in woorden uitdrukken, maar hoe moeilijk het soms ook was ons staande te houden onze liefde voor elkaar, onze hartconnectie overwon alles ❤️ Hij heeft een kort maar mooi, vrij en liefdevol leven gehad en dankzij hem heb ik zoveel lessen en inzichten gekregen die me geholpen hebben bij mijn groei…. Vorige week maandag 8 mei was het zijn tijd om te gaan, hij was fysiek ziek en op, ik moest mijn grote vriend laten gaan en even overviel me de angst hoe ik verder moest zonder zijn fysieke aanwezigheid, zijn mooie, liefdevolle en pure energie, hoe ik moest leren zonder hem….maar bij ons afscheid gaf hij mij mee hoe….Het is alleen zijn cocon maar die er niet meer is, hijzelf zal altijd bij me blijven waar ik ook ga daar is hij ook… 💜
Het was een zware tijd, na mijn beste vriendin Aya afgelopen oktober los te hebben moeten laten en nu in iets meer dan een half jaar tijd ook mijn grote vriend….. Het voelt als een einde van een tijdperk…. van het loslaten van het warme, zekere bekende naar het oneindige onbekende….. met weemoed, maar zeker ook met voorzichtige positiviteit ga ik nu de wereld in zonder mijn twee beste vrienden, al weet ik dat ze nooit helemaal weg zullen zijn 💜
Ik heb foto’s bijgevoegd van Stormy, zo moeilijk kiezen, maar goed dan heb je een beetje een idee wie hij was 😊💜
Lieve groetjes,
Babette
Brechtje ♥ Simba
Hoi Renée.
De haartjes zijn van Simba. Een bijzondere rode kater die jaren op mijn werk in de Alblashof heeft gewoond. Daar heeft hij een jaar of 8 op een afdeling met dementerende mensen voor wat knuffels en aaitjes gezorgd.
In 2018 moest de Alblahof leeg voor een renovatie en Simba mee verhuizen was een probleem. De tijdelijke locatie was vrij open (voor een kat dan) en daarom werd besloten Simba met pensioen te laten gaan.
Ik heb hem toen mee genomen naar huis.
Simba was een echte allemansvriend maar Brechtje werd zijn favoriet!
Toen was ze een beginnende puber en Simba werd een steun voor haar.
We hebben hem nog 4 jaar mogen hebben en hij is vorig jaar ingeslapen. Hij is 17 geworden.
Zelf wist ik niet dat Brechtje nog haartjes had tot ik een tijdje terug dat potje zag staan. Toen was het idee om ze in een sieraad te doen snel geboren.
Groet
Cora.
Mickey ♥
Beste Renée,
De herdershond heette Mickey.
Hij was geadopteerd uit een asiel in België door mijn zus en zwager.
Zijn eerste “baasje” had hem verwaarloosd, zat altijd in een schuur, zijn vacht was helemaal weg, had huidziektes etc.
In het asiel hebben ze hem toen zo goed mogelijk weer opgeknapt en hij kon toen dus worden geadopteerd.
Mijn zus en zwager waren zo blij met hem, hij was zo lief, ondanks wat hij had meegemaakt. Ze wilden hem zo graag nog een mooie tijd geven, maar helaas is hij al binnen 2 weken overleden. Kan een maagkanteling zijn geweest of een inwendig gezwel. Zijn geschatte leeftijd was 9 of 10 jr.
Dus zo triest en vooral mijn zus heeft er zoveel verdriet van, dus vandaar dat ik haar ook deze hanger wil geven en het sterrenbedeltje.
Alvast dank en ben heel benieuwd.
Lieve groet,
Elly
Simone & Ernst ♥ Sam
Sam was een fantastische lieve sociale hond. Berner Sennen. Sam was ook een zorgenkindje. Toen Sam en zijn 2 zusjes 9 dagen oud waren is hun moeder plots overleden. Dit bleek door een maagkanteling na de keizersnede. In de belangrijkste weken van zijn leven is Sam (en zijn zusjes) opgevoed door de fokster. De dingen die zijn moeder hem had moeten leren heeft hij helaas gemist. Met 9 weken mochten we Sam ophalen. Zelf naar de etensbak gaan om te eten als je honger hebt, kende hij niet. Is ons ook nooit gelukt om hem dit aan te leren. Toen Sam 1,5 was kreeg hij ineens een epileptische aanval. Dit kwam, achteraf, omdat hij niet ging eten als hij honger had. Suikerspiegel te laag en dan overgeven. Daarna kwam de aanval. Heb hem 2 jaar dwangmatig en met ritme tijden moeten voeren, omdat Sam helemaal niet meer wilde eten. Dit hield ik niet vol, dus toen hebben we er een boomer pup bij genomen. Teefje, Djazzy. En dat was de oplossing. Sam ging ineens weer eten en de epileptische aanvallen verdwenen. In de 3,5 jaar dat Sam samen is geweest met Djazzy, heeft Sam nog 1 keer een aanval gehad. Dit was hiervoor wekelijks. Samen spelen, slapen, eten, wandelen, Sam bloeide helemaal op. Tot afgelopen april.. Sam ging ineens mank lopen rechts achter. Dierenarts geweest, pijnstillers gehad, het ging iets beter. Lekker met z’n alle op vakantie geweest naar Texel, dat vond hij heerlijk. Lekker rennen op het strand. Ging de maanden erna steeds manker lopen. Foto’s gemaakt en we kregen de uitslag.. Kruisbandscheuring. Gelukkig, dat kunnen ze opereren. Afspraak gemaakt bij specialist en de dag van opereren werd Sam nog een keer goed nagekeken. En daar kwam het vreselijke bericht. Sam had geen kruisbandscheuring, maar een agressieve vorm van botkanker in zijn knie, met uitzaaiingen in zijn longen. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Zijn levensverwachting, 3 maanden 😭😭 We moesten Sam in laten slapen werd er gezegd. We hebben nog 3 maanden mogen genieten van Sam. Ik kon hem niet laten inslapen. Hij bleef zo vrolijk en enthousiast tegen iedereen. Waarom? Waarom nou jij? Ik kan toch niet iemand laten komen thuis en dan zeggen, nu stop ik jouw hartje? 3 maanden in een rollercoaster geleefd, tot Sam zelf de touwtjes in zijn poten nam en na precies 3 maanden zelf besloot dat het klaar was. Sam is op 26 oktober zelf rustig ingeslapen in zijn vertrouwde omgeving met ons bij hem. Mis hem heel erg, maar het is beter voor Sam. Hij kon niet meer genezen. Sam mocht maar 7,5 jaar worden. Bijgevoegd een paar foto’s van Sam.
Groetjes Simone en Ernst
Babette ♥ Aya
Aya is als bijna 5 maanden oude pup bij mij gekomen uit Bulgarije, ze had toen al heel wat meegemaakt en had fysiek en mentaal nog heel wat te verwerken, het gastgezin daar heeft me verteld dat Aya “kleurrijk” betekent en dat ze haar zo genoemd hebben omdat ze zo’n kleurrijk en vrolijk karakter had, ze zeiden me dat ik de naam mocht veranderen maar heb het zo gelaten omdat hij werkelijk zo mooi paste bij wie ze was. Altijd vrolijk en vol gekke streken ❤️ We zijn bijna 13 jaar dag en nacht samen geweest, vorige week dinsdag, op dierendag nog wel, kreeg ze een beroerte, de dierenarts hoopte op herstel, maar ik zag gelijk aan haar dat de koek op was. Toch hebben we nog even afgewacht, maar de nacht is ze niet goed doorgekomen, de volgende ochtend was ze nog slechter…. Dus heb ik de dierenarts gevraagd haar in te slapen, ze had een drukke agenda dus kon pas om 17.00u bij ons zijn…. Aya en ik én de katjes hebben nog een mooie dag gehad, Aya en ik hebben nog samen in de tuin in het zonnetje gezeten, Aya heeft nog door “haar” tuin gelopen en al haar lievelings plekjes daar even bezocht, ik zag aan haar dat ze aan het afscheid nemen was…. Om half 5 wilde ze plots naar binnen, ze is daar op haar matje met deken en haar lievelings knuffel gaan liggen, ik heb de piano versie van de Feather theme van Forest Gump opgezet en zo hebben we met viertjes gewacht op de dierenarts…. Nog een laatste knuffel, nog een laatste keer neuzen en toen is ze rustig ingeslapen… Mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat, mijn alles…. Dankbaar voor ons mooie samenzijn en onze groei samen al die jaren en ons mooie afscheid, tegelijk verdrietig omdat ze zo’n leegte achterlaat…. In mijn hart leeft ze voort ❤️✨
De foto van Aya is de laatste foto die ik van haar maakte, buiten in haar tuin in het zonnetje, wat ze het liefst deed, ze wilde nog zo graag en probeerde nog te waken en alert te zijn, in dat korte moment heb ik deze mooie foto van haar nog kunnen maken ❤️
Ik heb zelf geen social media meer, maar vind het een mooi idee dat ze op die manier op jouw pagina nog herdacht wordt ❤️✨
Lieve Renée, dankjewel voor je berichtje terug, ik ben heel blij dat jij haar sieraad voor mij gaat maken!
Lieve groetjes
Babette
Geranka ♥ Maussie
Beste Renée,
Afgelopen zaterdag 17-09-2022 heb ik in Raamsdonksveer op de markt een potje achter gelaten bij jou. Hierin zit het haar van mijn kat Maussie. Maussie is 15 jaar geworden en nu alweer 2 jaar geleden overleden. Ze was ziek en helaas was er niets meer aan te doen. Ze was mijn 1ste kat die ik bewust heb mee gemaakt. Ik heb haar gekregen van mijn oma en ze is er mijn hele jeugd geweest, je kunt best wel zeggen dat het mijn beste vriendin was en is. Een huisdier geeft je onvoorwaardelijke steun en oordeelt niet. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe speciaal ze voor me is. Ik wilde altijd al ‘iets’ met haar haren doen maar ik wist niet precies wat, totdat ik jou op facebook tegen kwam. Ik vind de sieraden die je maakt erg mooi en wil er dan ook graag 1 met het haar van Maussie. Ik heb je site goed doorzocht en ik kwam toch op een armbandje uit. Ik hou van een simpel sieraad zonder teveel poespas. Wel vind ik het mooi als je haar haren er heel goed in ziet.
Ik heb gekozen voor een zwarte achtergrond, mede omdat de hoofdkleur van Maussie wit was ( ze is een lapjeskat, voornamelijk wit ). Ik denk dat je dan haar haar het beste ziet ( als je een ander advies hebt hoor ik dat ook graag 🙂 )
Met vriendelijke groet,
Geranka
Alexandra ♥ Hooris & Ferrarri
Hi Renée
Hierbij ‘t as van Hooris & Ferrarri.
Hooris is 15 geworden, waarvan de laatste 5 jaar met suikerziekte, waarvoor hij 2x per dag insuline gespoten kreeg. Hij was echt mijn lievelings kater. Hij zat altijd op mijn schoot. Doordat ik op ‘t moment van zijn dood (1ste kerstdag) in scheiding lag heeft hij nooit ‘t bijzondere plekje gekregen die hij verdiende.
Ferrarri is 18 geworden (een echte oude vent) en hij was een mooie kater, dat wist hij zelf al te goed. Hij had van die grote tijgerachtige poten. Hij kon spinnen & snurken als de beste (en luid). Hij was op zichzelf, maar we mochten elkaar graag. Zo trouw als een hond & zo zacht als een teddybeer.
Voor de traanhanger graag de donker oranje hars met as van beide katers, leef je creativiteit maar uit. Voor de 2 pandora kralen; in één Hooris & in de andere Ferrarri zijn as. Ook hierbij vertrouw ik op jouw creativiteit & ervaring.
Bij voorbaat dank, groetjes,
Alexandra
Ingrid ♥ Chuento
Samen met mijn kinderen was ik op zaterdag 5 januari 2013 voor de eerste keer bij de Stichting Paardenopvang Achterhoek. Deze stichting vangt voornamelijk paarden op die op wat voor manier mishandeld en/of verwaarloosd zijn. Chuento was één van de paarden die daar stond. Hij sprak mij vanaf het eerste moment dat ik hem zag al heel erg aan. Hij had (toen al) last van melanomen en er zat er ook één bij zijn penis. Er waren twee opties: een operatie of laten inslapen. Voor een operatie had de stichting geen geld, dus toen ik dat hoorde heb ik gezegd dat ik alles op alles zou zetten om geld geregeld te krijgen! De operatie zou immers een kans van 90% van slagen hebben. En ja wel … ik heb het Dierennoodfonds van Stichting Dierenlot bereid gevonden om € 1.000,00 te doneren voor zijn operatie. En onze dierenarts wilde de operatie voor dat bedrag ook wel uitvoeren. Dus zo gezegd, zo gedaan .. Chuento werd geopereerd. Dit is inmiddels zo’n 9 jaar geleden; dankzij mij heeft hij die 9 jaar nog geleefd. Nog geen jaar later werd hij geadopteerd (wat ook best bijzonder was omdat hij zo getraumatiseerd was, dat we dat eigenlijk niet voor mogelijk hielden). Na een kleine 3 jaar kwam hij weer terug bij de stichting, omdat de eigenaren niet meer voor hem konden zorgen. Stiekem was ik blij dat hij weer terug was, want hij was toch wel heel speciaal voor mij. Ik kon bij hem mezelf zijn en hij begreep me; hij voelde als het niet goed met me ging of juist wel.
Helaas kwamen de melanomen terug en best wel heftig. De laatste jaren had hij er een groot melanoom bij zijn anus en verder zaten er over zijn hele lichaam diverse kleinere. Dit zorgde ervoor dat hij regelmatig moeite had met zijn ontlasting kwijtraken en dat hij het regelmatig kapot schuurde en daarna ging ontsteken. In het begin was dit allemaal nog wel te behandelen, maar op den duur werd het zo erg dat we op aanraden van de dierenarts hem toch hebben laten gaan. Dit was een moeilijke keuze omdat hij nog zo helder was in zijn hoofd. Maar lichamelijk zou hij hard achteruit gaan en dat wilde we hem niet aandoen.
Ik heb in die jaren dat ik bij de stichting ben zoveel steun aan Chuento gehad dat ik erbij wilde zijn wanneer hij de regenboog over ging. Zelf had ik dit nog nooit meegemaakt, maar ik wilde er voor hem zijn. Ik vond dat ik dit moest doen; ik kon hem niet alleen laten gaan (inmiddels rollen de tranen weer over mijn wangen). Ik ben de zondag voor de bewuste datum nog bij hem geweest en heb het toen nog lekker verwend (toen was ik nog redelijk relaxed). Op de dag zelf (donderdag 2 juni 2022) had ik vrij genomen van mijn werk en ben ik ‘s ochtends vroeg naar de stichting gereden. Toen ik daar aan kwam, stonden de paarden al buiten en heb ik vanuit mijn auto zeker 10 minuten naar Chuento zitten kijken alvorens ik verder naar achteren reed en mijn auto parkeerde. Ik ben toen naar Chuento gelopen en heb hem geborsteld en gekroeld. Vervolgens ben ik bij hem (en de andere paarden) in de wei gaan zitten en heb alleen maar naar hem zitten kijken en alle momenten die wij samen hebben gehad kwamen in mijn gedachten voorbij. Ook heb ik nog veel foto’s van hem genomen. Ik ben bijna een uur bij hem in de wei geweest, totdat ik werd ‘weggejaagd’ door één van de andere paarden. Zo van “Je hebt nu lang genoeg afscheid genomen. Nu is het mijn beurt.”
Toen ik later die ochtend bezig was met het bijvullen van de waterbakken, kwam de voorzitter van de stichting (Gerrit) met Chuento en de dierenarts aanlopen. Ik ben gelijk gestopt en na heel even heel gespannen mezelf terug gebracht naar een vorm van rust. Ik moest wel uit mijn hoofd geraken, want anders zou Chuento dat aanvoelen en die spanning overnemen. Het belangrijkste was dat hij in alle rust kon gaan. Hij kreeg eerst een sedatie, waardoor hij heel suf werd en toen de tweede injectie en vlak voordat hij de regenboog overging keek hij mij nog heel doordringend aan. Dat moment vergeet ik nooit meer. Dit was zijn laatste grote ‘dank je wel’. Hij is in alle rust gegaan en ik heb nog een halfuur bij hem gezeten.
Ook heb een flinke pluk van zijn staart afgeknipt. Waarvan jij dus een klein deel krijgt toegestuurd (dit komt z.s.m. per post) en de rest verwerk ik in een 3D-fotolijst. Zijn (door mij gemaakt) naambordje heb ik ook meegekregen. Chuento zit voor altijd in hart en krijgt een speciaal plekje bij mij thuis en om mijn nek.
Bijgaand een aantal foto’s van Chuento
Chuento is trouwens ruim 24 jaar mogen worden en toen hij een jaar of 13 was is hij bij de stichting terecht gekomen.
Groetjes,
Ingrid Winkel
Annemarie ♥ Dito
Dit is Dito, ze heeft bij ons 10 jaar mogen worden. We wisten niet precies hoe oud ze was toen we haar kregen, maar ongeveer 1. We waren eigenaar nummer 5, haar chip gewist.
Ze was opgevangen door een asiel voor ‘moeilijke’ honden omdat ze doof was. Ze was niet goed gesocialiseerd dus moeilijk met andere honden maar met onze Tiësto (hij leeft al een poos niet meer) uiteindelijk mega dikke maatjes! Spelen kon ze niet goed maar ze hield enorm van lange en nog langere wandelingen maken én eten en op de bank slapen.
Ze was altijd mega enthousiast naar mensen toe vooral naar mensen die ze goed kende. Haar hele lijf wiebelde dan heen en weer en ze trok haar mond altijd in een soort grote lach, te schattig!
Ze was enorm stoer en mega sterk, we dachten dat ze minstens 12 zou worden (haar maatje Tiësto, een Cane Corso reu werd 12,5), maar helaas ging afgelopen herfst haar conditie steeds verder achteruit en bleek ze een hartprobleem te hebben. We hebben haar nog even op been kunnen houden met medicatie maar toen ze steeds verder achteruitging en ze niet meer haar eigen enthousiaste zelf kon zijn, hebben we op 11 mei met heel veel pijn in het hart moeten besluiten om haar te laten gaan.
Veel te jong, veel te snel (en ook veel te snel nadat we haar Mastino ‘zusje’ Donna op 7-jarige leeftijd plots dood in haar mand vonden) en intens verdrietig maar met een hart vol prachtige herinneringen 💖💖
Heel mooi om haar zo te kunnen vereeuwigen en toch nog bij me te kunnen dragen!
Dus nu al dankbaar!
Hartelijke groetjes, Annemarie
Manoek ♥ Zorro
Gr Manoek
